In ons huidige dagelijks leven wordt ons handelen veelal bepaald door externe maatstaven: regels, richtlijnen, normen, tijd, verplichtingen en maatschappelijke verwachtingen. Dingen die we kunnen meten of bediscussiëren, waar we denken aan te moeten voldoen, maar die voorbij gaan aan ons gevoel. Maar als we zo bezig zijn met wat er van ons verwacht wordt, voelen we dan nog wel hoe het van binnen is? Wat ons interne kompas ons aangeeft? Wat goed is voor onszelf of hoe ons authentieke zelf zou handelen?

​

Soms raakt dat pure innerlijke weten kwijt, raken we als het ware stuurloos. Voelen we ons vervreemd van onszelf en lukt het ook niet zo goed ons op gevoelsniveau te verbinden met anderen. Het loopt niet. Het klopt niet. Er mist iets. Ergens vaag ver weg weten we dat dit niet de weg is. We lopen onszelf voorbij. We gaan over eigen – en soms ook andermans – grenzen heen omdat het gevoel voor grenzen niet meer intact is. Of we moeten dagelijks krachtspanningen leveren om overeind te blijven. Maar we zijn zo moe. Of gespannen. Of het lijf geeft allerlei signalen af dat het zo niet langer gaat.

​

Tijd voor stilstand, bezinning en wellicht een koerswijziging. Via de haptonomie kan je precies die eigen weg weer terugvinden; het innerlijk kompas. Van daar uit, vanuit je eigen basis, is het ook weer mogelijk om waardevolle contacten aan te gaan met anderen. Contacten die warm zijn, die stromen, die goed zijn voor je, die verrijken. Binnen de haptonomie staat precies dat centraal: affectiviteit, autonomie én verbondenheid.